Antonio Carraro, een springlevende honderdjarige
Vorig jaar vierde het Italiaanse Carraro zijn honderdjarig bestaan. Een eeuwigheid in trekkerland. Het was met name in 1910 dat aan Giovanni Carraro een diploma uitgereikt op de landbouwbeurs in het Italiaanse Padua. De toen bijna twintig jaar oude Giovanni en smid van beroep kreeg de hoge onderscheiding voor een door hem ontworpen en destijds revolutionaire machine. Het door paarden of ossen getrokken werktuig kon namelijk tegelijkertijd ploegen, zaaien, eggen en de grond aandrukken. Dankzij deze revolutionaire machine boekte de jonge dorpssmid een instant succes en zag de toekomst er veel belovend uit. Jammer voor hem brak even later de eerste wereldoorlog uit en moesten zijn plannen voor een tijdje opgeborgen worden. Maar laten we niet te snel vooruitlopen op het verhaal en teruggaan naar het prille begin van de Carraro dynastie.
Familiebedrijf
Giovanni Carraro werd in 1890 geboren in Campodarsego bij Padua als tweede zoon van Giuseppe –roepnaam Beppi- en Marina Carraro. Vader Carraro was, net als zijn vader en zijn grootvader hoefsmid en tegelijkertijd smid van beroep. Eigenlijk waren de Carraro’s al in de 16e eeuw gekend als smeden en wagenbouwers. De naam ‘Carraro’ betekent trouwens ‘wagenmaker’ wat duidelijk wijst op de activiteiten van Giovanni’s voorouders. De dorpssmid was destijds een belangrijk man, hij maakte en herstelde klein landbouwmateriaal en huishoudgerief voor de dorpsgenoten. Na het derde leerjaar van de lagere school was de tijd rijp voor Giovanni Carraro om een beroep te gaan leren. Hij werd als leerjongen naar het dorp Stigliano in de buurt van Venetië gestuurd waar zijn oom Germano, net als zijn vader, een smederij bezat. Germano Carraro en zijn vrouw Fosca waren kinderloos gebleven en ontvingen hun neefje dan ook met open armen en beschouwden hem als hun eigen kind. In de werkplaats van Germano werd Giovanni grondig opgeleid tot smid en werktuigmaker. Blijkbaar was Giovanni een goede leerling want na het beëindigen van het leercontract overwoog Germano Carraro om hem als eigen zoon te adopteren. Giuseppe, de vader van Giovanni kon dat echter niet aanvaarden omdat volgens hem “hij niet kon leven zonder zijn zoon” hoewel hij wist dat Giovanni in Stigliano alles kon krijgen wat zijn hartje begeerde. Op een leeftijd van amper 11 jaar komt Giovanni bij zijn vader in de smidse werken waar ondertussen ook zijn broer Domenico (of Nel) tewerkgesteld was. In de werkplaats van de Carraro’s werden ploegen, schoppen, rieken, zeisen en ander klein landbouwmateriaal gemaakt voor de plaatselijke boeren. Zowel Giovanni als Domenico waren in het dorp dan ook snel gekend als bekwame en creatieve smeden. Met de deuren van de smidse wagenwijd open zongen zij vrolijke deuntjes op het ritme van de smeedhamers wat steeds op veel bijval kon rekenen van klanten en voorbijgangers. Hoewel Giovanni het wel naar zijn zin had in het atelier was hij toch niet helemaal tevreden en voelde hij zich beperkt in zijn mogelijkheden. Campodarsego was destijds dan ook maar een kleine dorpsgemeenschap waar weinig te beleven viel. Zoals velen van zijn generatie droomde hij ervan te emigreren naar Argentinië. Een vriend van de familie wist hem echter te overtuigen om avondlessen te gaan volgen in Padua. Daar leerde hij technisch tekenen en de algemene principes van de mechanica. Met zijn spaarcenten kocht hij ijzer en gereedschap om daarmee allerlei constructies te bouwen die spontaan in zijn geest opborrelden. Een van die steeds terugkerende ideeën was het bouwen van een multifunctionele landbouwmachine. Dag en nacht werkte hij aan zijn uitvinding tot hij er in de lente van 1910 kon mee uitpakken op de landbouwtentoonstelling in Padua waar hij voor de innoverende machine een diploma en een eremedaille kreeg. En zo zijn we terug bij het begin van ons verhaal. Na het succes op de landbouwbeurs, Giovanni Carraro was er met zijn 19 jaar de jongste deelnemer, besluit hij zijn emigratieplannen op te bergen. Zijn toekomst lag in zijn werkplaats in Campodarsego. Daar begint Giovanni aan de verbetering van zijn bekroonde machine en de ontwikkeling van nieuwe zaaimachines. Het waren moeilijke tijden, de eerste wereldoorlog was uitgebroken en Giovanni was ondertussen ook getrouwd met Leonilde. Het paar kreeg zes kinderen, vier zonen en twee dochters waarvan Antonio de jongste was. In 1922 verlaat Giovanni het ambachtelijke pad en kiest hij resoluut voor een industriële productie. In 1925 worden de GC 1400 en GC 1700 zaaimachines geïntroduceerd. Deze zaaimachines hebben na de oorlog ertoe bijgedragen dat het areaal graangewassen in Italië gevoelig werd uitgebreid. Over wat er tijdens de tweede wereldoorlog geproduceerd werd en/of er überhaupt wel geproduceerd werd kon geen informatie gevonden worden. Na de oorlog wordt de productie van zaaimachines verder gezet maar in alle stilte wordt er geëxperimenteerd met door verbrandingsmotoren aangedreven machines. Ondertussen waren ook de zonen in het bedrijf gestapt, het was echter met name de jongste zoon Antonio (geboren in 1932) die opviel door zijn technisch vernuft. In 1947 doet het prototype van een ‘Universal’ zelfrijder zijn intrede. De machine bestaande uit een aandrijflijn met automatische zaaimachine was uitgerust met een Condor A6 motor en had een vermogen van 8/10pk. De vraag naar deze machine, die in 1951 in productie ging, was zo groot dat het bedrijf dringend op zoek moest naar een grotere werkplaats, nieuwe machines en personeel. In de nieuwe bedrijfsgebouwen was er ook plaats voor een ontwerpafdeling. Uit de eerste primitieve automatische zaaimachine groeide langzaam maar zeker een landbouwtrekker. Het voertuig was namelijk niet alleen uitgerust met een zaaimachine maar ook met een maaibalk. De nieuwe ‘Universal’ ging in 1956 in productie. Het prototype van een echte landbouwtrekker, de Carraro 23, werd twee jaar later geïntroduceerd op de landbouwbeurs van Verona. Het was de eerste trekker met het bekende logo ‘Tre Cavallini’ of de 3 paardjes van Carraro. Zoals in elke zich respecterende familie waren er ook bij Carraro af en toe wrijvingen tussen de broers. De neuzen wezen namelijk niet altijd in dezelfde richting wat de toekomst van het bedrijf betrof. In 1959 besloten de zonen van Giovanni dan elk hun eigen weg te gaan en nieuwe bedrijven op te richten. Deze bedrijven waren enerzijds de ‘Giovanni Carraro Officine Meccaniche’ van Oscar en Mario Carraro en ‘Fratelli SAS’ (het huidige Carraro spa) en anderzijds ‘Carraro Antonio di Giovanni’ het huidige Antonio Carraro. Deze laatste bouwt voornamelijk compacte tractoren met vier gelijke wielen. Als logo heeft het bedrijf vier ‘draaiende’ paarden, een oud Perzisch vruchtbaarheidssymbool uit de 15e eeuw. Carraro spa is nu wereldleider voor tractorassen maar bouwt in Rovigo ook trekkers onder de merknaam Agritalia. In 2006 werd er met Antonio Carraro een overeenkomst gesloten voor de verdeling van de Agriplus trekkers van 56 tot 95 pk in Europa, Zuid-Amerika en Australië. Agritalia bouwt ook bepaalde trekkermodellen voor bekende merken zoals Claas, Valtra, Massey Ferguson en John Deere. Na de scheiding begint Antonio Carraro rond 1960 met de bouw van éénassige trekkers (motoculteurs) en introduceert het bedrijf de eigenzinnige ‘Scarabeo’. Deze comfortabele motoculteur met trekkerstuur en plaatstalen zitje was uitgerust met een Ruggerini motor met een vermogen van 12 pk. In 1964 wordt de ‘Tigre’ geboren; een kleine kniktrekker met een vermogen van 20 pk, twee jaar later gevolgd door de Tigre Bengala. Antonio Carraro heeft ogenschijnlijk wat met tijgers want ook de volgende trekkers krijgen namen als Supertigre 635 (1969) en Tigrone 750 (1972). De Supertigre 635 was uitgerust met een Lombardini tweecilindermotor met een vermogen van 35 pk en de Tigrone had een vermogen van 50 pk. In 1973 wordt de merknaam ‘Carraro Antonio di Giovanni’ veranderd in Antonio Carraro. De nieuwe trekkermodellen volgen elkaar daarna in een snel tempo op. In 1974 worden de Tigrone Atlas en Tigrone tropical op de markt gebracht. Deze trekkers hadden een verend chassis en een gewicht en vermogen dat te vergelijken was met standaardtrekkers. In 1980 wordt de Tigrone King geïntroduceerd en ook de nieuwe transmissie met 24 versnellingen. Onder de leiding van Porsche Consulting uit Stuttgart wordt in 1999 begonnen met de herstructurering van het bedrijf naar het Kaizen principe ontwikkeld door Toyota. In 2000 komt de Ergit op de markt (Ergit is een anagram van Tigre). Het is de geboorte van een nieuwe serie compacte kniktrekkers met omkeerbesturing en het comfort van een auto. In 2009 wordt de serie uitgebreid met de Ergit 100 serie met een vermogen van 100 pk. Dit jaar, bij de viering van het eeuwfeest wordt de Mach 4 geïntroduceerd, de eerste rupstrekker met omkeerbesturing. Een unieke trekker die onder alle omstandigheden en op elk terrein zijn mannetje kan staan. Om af te sluiten een wijze raad van Antonio Carraro: “Je kan nooit succesvol zijn door anderen te kopiëren maar wel door zelf nieuwe dingen uit te vinden”.
Frans Vanbaelen
Illustraties
Foto 1: Antonio Carraro, geboren in 1932 en nog steeds actief, besloot in 1959 zijn eigen weg te gaan.
Foto 2: Een foto uit de oude doos. Het prototype van de automatische zaaimachine ‘Universal’ uit 1947. De machine werd aangedreven door een Condor A6 motor met een vermogen van 8/10 pk.
Foto 3: De meeste grote ondernemingen zijn ooit klein begonnen ook bij Carraro was dat niet anders.
Foto 4: De Scarabeo was een vreemdsoortig voertuig, een kruising tussen een kleine werktuigdrager en een motoculteur. De machine uit 1960 was voor Antonio Carraro het begin van een stormachtige ontwikkeling .
Foto 5: De Tigre uit 1964, een kleine kniktrekker met een vermogen van 20 pk stond model voor de latere Antonio Carraro trekker.
Foto 6: De Tigre Bengala uit 1966 had meer vermogen dan de Tigre. Dat jaar begint Antonio Cararro zijn opmars in Europa.
Foto 7: De Tigrone 750 uit 1972 met Lombardini motor, had een vermogen van 50 pk. De trekker werd tot ver in de jaren 80 gebouwd.
Foto 8: Ook Antonio Carraro, geeft net als Pirelli, al jaren een erg gegeerde kalender met mooie meiden uit.
Foto 9: De huidige Tigre trekker heeft nog weinig uitstaans met de Tigre uit 1964!
Foto 10: Ter gelegenheid van de viering ‘100 jaar Antonio Carraro werd vorig jaar deze futuristische Mach 4 met een vermogen van 87 pk geïntroduceerd.