De silo’s van Michel vlogen in de ruimte
Guy Van Rysseghem
Even tussendoor borrelde enkele gedachten op bij Michel (89). Op een vrijdagavond in 1962 kwam vader Leon bij Michel met de mededeling: maandag kom ik niet meer. Daar geloof ik geen jota van dacht Michel bij zichzelf. ’t Is vader zijn lang leven. Toch meende vader Leon het, ze waren toen nog actief in het vlas roten, en de dagelijkse afstand Rekkem Heule werd te lastig. Kijk zei vader Leon, ‘k heb toch maar één zoon meer in leven, al wat hier op de roterij staat en ligt is voor u, ik geef het u. Michel verschoot nog niet weinig, achteraf bekeken was dit best zo, ik had vlasmachines maar geen geld , stelde hij vast.
Typisch Waals, ze wilden niet werken naar Westvlaamse maatstaven !
Ze zeiden tegen mij, gij maakt geen buisleidingen, gevolg was dat Michel toen een bedrijfje overgenomen heeft dat buisleidingen legde, meer bepaald een bedrijfje uit Peruwelz. ja, wie er al gewerkt heeft in Wallonië, weet het wel. Dat bedrijfje bestond uit vader moeder dochter en een directeur en 50 man personeel. Als ik die allemaal aan ’t werk hou, zal ik hier zelf geen baas zijn dacht Michel, dus behield hij enkel de directeur aan ’t werk. Wat een miserie, hij wilde niet werken, werkte tegen, niet vooruit willen, syndicaat. En tot overmaat van ramp, bij de overname was er beloofd dat er voor 45 miljoen Bfr. werk op de plank stond. En volgens hen zouden we daar gemakkelijk 5 miljoen aan winnen. Uiteindelijk sloot men het eerste jaar af met 5 miljoen verlies. Dat zijn geen werken hé !En ’t jaar nadien nog ne keer. Om af te sluiten heeft Michel het bedrijfje in Peruwelz over gelaten aan zijn directeur voor één frank. Niet getreurd, de zaken moesten doorgaan. Een lichtpuntje, door dat eerder afgestoten Waals studiebureau mocht men ook werken voor de hoogovens van Cockeril Yards en daaruit vloeide toch nog een groot werk in Duitsland … Vervolgens hebben we het hier in Harelbeke allemaal zelf in handen genomen. Gelukkig ging de verkoop altijd maar beter en beter. Michel onderstreept dat hij nooit verkocht heeft in een bureau. Altijd aan tafel ’s middags of ’s avonds met een maaltijd. Meer nog er waren dagen dat Michel “uit noodzaak” om te verkopen twee maal daags gekooksel at. Zo ging dat in die dagen ! En in die verkoop was Michel goed, de bewijzen waren er. Mijn vrouw vroeg dikwijls, wat heb je gegeten, Michel wist het soms zelf niet meer. Wel beschikte hij heel zijn leven over een chauffeur, veiligheid voor alles. Uiteindelijk heeft Michel niet geprofiteerd van zijn exclusieve situatie. Steeds streefde hij naar de perfectie, tijdens ons interview -we waren één dag de gast bij Michel- hoorden we hem meer dan één keer benadrukken: “’t moest goed zijn !”. Als er klanten waren die reclameerden, dan gaf Michel opdracht om er ’s anderendaags het euvel te herstellen, service boven alles, de klant moest “content” zijn.
Platen en nog eens platen “de” specialisatie
We hadden het er reeds over de bewerking van platen dat was “de” specialisatie van Geldof. Ze bewerkten platen van 35 mm dik en een diameter tot 700 mm. Destillatie kolommen voor in de chemie waren 200 mm dik, en daar kon Geldof geen weg mee. De firma werd ook uitgebreid, in Willebroek nam Geldof in 1995 een tweede bedrijf G&G over dicht bij ’t kanaal Brussel- Schelde. Daar konden dikkere platen bewerkt worden en gigantische staande kolommen gebouwd worden.
Keerpunt in het beroepsleven van Michel
In 1996 werd Michel 65, hij zag zijn collega’s op vakantie gaan naar Tenerife, zag veel vrienden die stopten, hij voelde zich moe gewerkt, nu zouden ze daar een burn out voor gebruiken. Ik was “tende”, ik, was grogy, ik kon niet meer. Harelbeke, Willebroek, en verkopen op bepaald moment werkte ik met 200 man. Hij kwam samen met zijn beste trouwe mannen Bernard Mestdagh, Marc Meurisse en Luc Holvoet, ze waren 10 jaar jonger, hij vertelde over zijn voornemen. Zijn vrienden hadden hem wakker gemaakt Michel kan het niet genoeg benadrukken, hij werkte met een goede boekhouder en vroeg hem dan ook op zekere dag: “Wat zou dit hier allemaal waard zijn ?” Al die machines gekocht, en die grond gekocht, en die prachtige gebouwen gezet. ‘k zou dat wel ne keer willen weten. Een serieus patrimonium, Michel toonde het ons toen we daar waren, en het moet gezegd, we waren onder de indruk. Om de waarde te schatten had de boekhouder drie man van de bank uitgenodigd. Toen ze hun werk gedaan hadden verschoot Michel van het bedrag. Hij dacht bij zichzelf, als mijn zaak zoveel waard is, ik zou beter verkopen zeker. De schatters brachten ook de zeer gekende naam Geldof, het goede werk en de reputatie in rekening. Geen probleem in kandidaten, een Amerikaan, een Japanner, belangstelling genoeg. Weliswaar een euvel, dochter Petra zat ook in de zaak, ze was toen 25 jaar. Michel kwam thuis en zei tegen zijn echtgenote ik ga verkopen. Hij was moe, hij kon niet meer. Dochter Petra hoorde dit en zei ‘k zou ‘k ik dat wel over nemen, ze was aankoper in de firma. Michel raadde haar dat af, met 150 à 200 man, veel te zwaar.
Kijk, zei Michel, toen we vlas kochten in Frankrijk, deden we dat allemaal zelf, maar nu was de verkoop aan ’t veranderen. Ook dat was een reden waarom ik wou stoppen. Frans kon ik, maar nu werd meer en meer verkocht in ’t Engels of in ’t Duits. In Duitsland bijvoorbeeld bij Bayer, Umicore, Basf, Degusta. Telkens moest ik een ingenieur meenemen, want op technische vragen moest een antwoord komen, en dat Duits en Engels lag niet in mijn macht. Ik kon niet meer mee. Ook het tafelen met klanten verdween stelselmatig, de goede band met de klanten verdween, er was geen tijd mee voor een casse-croûte, er kwam een nieuwe wereld op ons af.
Vader Michel stelde dochter Petra voor om een kleine firma met een man of tien over te nemen. Dat zou meer in haar mogelijkheden liggen was vader van oordeel. Doch Petra hield niet af en samen met Mestdagh en Meurisse schoot dochter Petra uit de startblokken. En een management buy-out werd gesticht. Uiteraard werden die twee gewezen werknemers bazen. Ze moesten uiteraard geld lenen, maar … Mestdagh was een noeste werker van het eerste uur, heeft dag en nacht gewerkt. Toen die 65 werd stopte hij en werd vervangen door zijn zoon. Deze laatste blonk niet uit op school, moest daardoor ook van school in Oostende naar Kortrijk veranderen, en kreeg spijtig genoeg hommeles met Petra. Ze waren water en vuur. Ze kwam thuis al wenend, had verdriet , het ging haar niet meer om zo te werken , nooit goed en geen medewerking. En ook bij Bernard Mestdagh kreeg ze ook niet veel meer achting en waardering. Bij zover dat Petra zich liet uitkopen via buy out en er voortaan geen Geldof in de firma Geldof zit, de naam is gebleven..