JOHN DEERE – HET VERHAAL

Handyman
John Deere werd geboren in Rutland, Vermont, op 7 februari 1804, als tweede jongste kind van Engelse immigranten. Deere was amper 4 jaar toen zijn vader, William Deere, omkwam op zee. Sommige bronnen spreken van een scheepsramp, andere van een dodelijke ziekte die uitbrak aan boord. Hierop verhuisde zijn moeder Sarah met John en zijn 5 broers en zussen naar Middlebury, waar zij de kleermakerszaak van Deere’s vader verder zette om haar gezin te kunnen onderhouden.
Hoewel zijn moeder erop aandrong dat hij school liep aan het Middlebury College, wat hij ook een tijdje volhield, werd al snel was duidelijk dat hij eerder handig aangelegd was en hij ging in de leer bij Captain Benjamin Lawrence als smid. Gedurende zijn leertijd van 4 jaar kreeg Deere een loon van 30$ voor het eerste jaar en 5$ extra voor elk volgend jaar. Een smid deed in die tijd meer dan hoefijzers maken: zij stonden lokaal bekend als uitvinders en fabrikanten van alles wat met ijzer te maken had. Hun voornaamste taak bestond erin het ijzerwerk voor postkoetsen en molens te vervaardigen. Deere rondde zijn leerschool af in 1825. Het jaar daarop stierf zijn moeder en in 1827 trouwde hij met Demarius Lamb uit Granville, Vermont. De familie Lamb had 6 dochters die allen een rol zouden spelen in de geschiedenis van John Deere

Op zoek naar betere oorden in Illinois 
Ondertussen had John Deere twee eigen smederijen, één in Leicester Four Corners en één in Hancock, Vermont, waarin hij zich toelegde op het maken van werktuigen. Zijn populairste product was een hooivork.
Deere was één van de eerste ondernemers die niet alleen op bestelling produceerde, maar ook een stock aanlegde voor latere verkopen. Door twee branden werd hij echter gedwongen zijn eigendommen te verkopen. Hij bleef achter met een grote schuldenlast. Het waren slechte tijden: de bossen van de staat waren gekapt, de rijke gronden weggespoeld door verschillende stormen en de grond verloor zijn waarde. Op het einde van 1836 verliet Deere zijn zwangere vrouw en vier kinderen om elders zijn geluk te gaan beproeven. Hij trok per boot en postkoets westwaarts naar Illinois, samen met een vriend en latere zakenpartner, Leonard Andrus. De keuze voor Illinios lag voor de hand: een dorpsgenoot had er namelijk de stad Grand Detour gesticht, gelegen aan de Rock River op zo’n 180 km van Chicago.
Aangezien er in Grand Detour geen smid was, had Deere er binnen de twee dagen opnieuw een goed draaiende zaak. Hij produceerde er eerst gietijzeren ploegen zoals in Vermont, maar die waren niet ideaal voor de lokale ondergrond. Vermont was zanderig, maar in Illinois bleef de klei aan de ploeg kleven zodat de lokale boeren bij het ploegen om de haverklap moesten stoppen om hun ploeg schoon te maken.
Zijn vriend Andrus, eigenaar van één van de lokale zagerijen liet bij Deere zijn zaagbladen slijpen. Het was in die zagerij dat Deere zijn oog liet vallen op een gebroken zaagblad van een cirkelzaag uit “Sheffield”-staal, dat door jarenlang gebruik een gepolierd oppervlak had gekregen.

De Zingende Ploeg
Deere gebruikte dit zaagblad voor het vervaardigen van zijn eerste zelfreinigende stalen ploeg, “the singing plow”, die in tegenstelling tot de gietijzeren ploegen geen last had van de klevende kleibodem van Illinois. De ploeg werd met groot succes uitgetest op de boerderij van Lewis Crandall, nabij Grand Detour. Leuk detail is dat in 1901 één van Deere’s eerste 2 ploegen werd ontdekt op een boerderij ten zuiden van Grand Detour, bij de familie Brierton, die de ploeg in 1838 zelf aankocht bij John Deere. Deze ploeg is nu te bezichtigen in het Smithsonian Institution in Washington DC, waarvan u hier een replica ziet welke bij Cofabel, de Belgische invoerder van John Deere, ten toon staat.
Van nu af aan, we spreken 1838, gaat Deere zich meer en meer specialiseren in het vervaardigen van ploegen. Hij ontwerpt nieuwe vormen en gebruikt combinaties van gietijzer en staal. Weldra werd ook het gezin Deere herenigd wanneer zijn vrouw en 5 kinderen, inclusief de nieuwe baby Charles, opnieuw bij hem komen wonen.
Hoewel er een grote afzetmarkt was voor ploegen, begon Deere last te krijgen van cash flow problemen, o.a. door de onbetrouwbaarheid van de bankwereld. Om het hoofd boven water te houden, nam Deere zijn reisgezel Leonard Andrus als partner in de zaak en samen richtten ze de “Grand Detour Plow Company” op. Ze bouwden een nieuwe fabriek, gelegen aan de Rock River en gaven werk aan ongeveer tien mensen, waaronder Deere’s neef, Samuel Charter Peek.

Verhuis naar Moline
Vanwege de aanhoudende financiële problemen zagen de twee vrienden zich al snel genoodzaakt een derde partner, Horace Pain, bij in de zaak te nemen. Pain zou een tweetal jaren later de zaak verlaten en vervangen worden door O.C. Lathrop. De firma kreeg hierop een nieuwe naam: “Andrus, Deere and Lathrop”. Kort nadat Lathrop de zaak verliet liep het ook spaak tussen Deere en Andrus en Deere stond er weer alleen voor. De meeste problemen werden opgelost toen Deere’s oudste zoon Francis, toen 18 jaar, in dienst trad als boekhouder. Deze samenwerking zou echter van korte duur zijn door het plotse overlijden van Francis 2 jaar later. De productie bedroeg nu ongeveer 1000 ploegen per jaar, maar Deere begon meer en meer de nadelen te ondervinden van de slechte ligging van Grand Detour. In 1843 liet Deere een lading staal overkomen uit Engeland. Het staal moest per stoomboot over de Atlantische Oceaan, vervolgens per pakketboot over de Mississippi en de rivieren van Illinois en daarna 65 km per kar over land. Hoewel gelegen aan de Rock River was het, vanwege de geringe diepgang ervan, niet mogelijk om kolen en staal te vervoeren over het water. Kolen werden per kar vanuit LaSalle aangevoerd. In 1848 verhuisde Deere zijn productie eenheid naar Moline, Illinois, dat dankzij de rechtstreekse verbinding met St. Louis veel geschikter was voor het transporteren van staal. Van dan af werkte hij met Amerikaans staal dat hij liet overkomen vanuit Pittsburgh.

Van 7000 ploegen naar 15000
In 1953 vervoegde John’s oudste nog levende zoon Charles, op dat moment 16 jaar, de firma. Hij zou er 54 jaar blijven tot aan zijn dood in 1907. Charles begon er zijn carrière als boekhouder. Eens vertrouwd met de financiële aspecten van de zaak, stortte hij zich op de verkoop, waarbij hij zelf de werktuigen demonstreerde op het terrein. Charles zal een groot aandeel hebben in het latere succesverhaal van de huidige firma John Deere.
In 1853, de firma noemt nu “John Deere”, worden jaarlijks 4000 ploegen geproduceerd, samen met een brede waaier aan andere werktuigen. De prijzen schommelen tussen de 6€ en de 12€ per ploeg, afhankelijk van type en grootte. In amper 3 jaar tijd stijgt de productie, mede door toedoen van zoon Charles, naar 15000 ploegen. Er werken dan ongeveer 70 mensen. John Deere zelf is op dat moment ook voorzitter van de liberale partij “Rock Island County”.

Deere & Company
De “Panic of 1857” bracht John Deere wederom in zware financiële problemen. Om een faillissement af te wenden worden nieuwe partners (Luke Hemenway en David Bugbee) met cash geld aangetrokken. Het bedrijf komt in handen van vier partners, met aan het hoofd, Charles Deere. De zaak noemt nu “John Deere & Company”.
Op het eind van 1858 kwam de zaak opnieuw uitsluitend in handen van Charles, die zijn schoonbroer Christopher Colombus Webber, gehuwd met John’s oudste dochter Ellen, engageerde in de firma. Het bedrijf werd nogmaals hernoemd tot “Moline Plow Company”, maar ook deze regeling was een kort leven beschoren, vanwege de eigen financiële problemen van Webber.
Op het einde van de burgeroorlog, nadat Charles de financiële moeilijkheden weer te boven was gekomen, werd de naam officieel veranderd in “Deere & Company”. Charles runde het bedrijf en John hield zich bezig in de fabriek. We schrijven 1864, John Deere verwierf in die jaren belangrijke en waardevolle patenten voor het bedrijf.
In de jaren 1860 lagen twee feiten aan de basis van de exponentiële groei van de firma. Vooreerst was er een grote vooruitgang op het gebied materialen en de verlaagde kostprijs ervan. Vervolgens was er de totstandkoming van de “Homestead Act”, die mee aan de wieg stond van de agrarische ontwikkeling van de Verenigde Staten.

270 miljoen “acres” vrij voor landbouw
De Homestead Act van 1862 staat gekend als één van de belangrijkste wetgevende initiatieven van de Verenigde Staten. Door deze wet, ondertekend door president Abraham Lincoln, werden enorme oppervlaktes openbaar domein in private handen overgedragen. In totaal vielen 270 miljoen “acres” (een goeie 108 miljoen hectare) of 10% van de oppervlakte van de US onder deze wet. Eenieder die aan het hoofd stond van een huishouden en ten minste 21 jaar oud was, kon eigenaar worden van 160 “acres” (zo’n 64 hectare) land. De Homestead Act gold ook voor nieuwe immigranten, boeren zonder landeigendom uit het oosten, alleenstaande vrouwen en voormalige slaven. Elke “homesteader” moest op zijn grond wonen en er een huis op bouwen. Gedurende vijf jaar moesten ze de grond ontginnen, bewerken en verbeteren, waarna ze er eigenaar van konden worden voor 18$. Het spreekt voor zich dat “Deere & Company” in die tijd gouden zaken deed.

Hertrouwde met zijn schoonzus
Hoewel John Deere’s rol in het bedrijf tot een minimum beperkt werd, bleef hij elders actief. Zo stond hij onder meer aan het hoofd van één van de Moline Banken en was hij ook een tijdje burgemeester van Moline.
In 1866 stierf Demarius Lamb, John Deere’s vrouw en moeder van zijn 9 kinderen op zestigjarige leeftijd. Deere keerde later dat jaar terug naar Granville, Vermont, de geboortestad van zijn overleden echtgenote. Sommigen zeggen dat Deere terugging naar Vermont om er de dochter van Capt. Benjamin Lawrence, de smid waarbij hij als 17-jarige in de leer ging, op te zoeken. Toen hij echter vernam dat zij reeds getrouwd was maakte hij de jongste zus van zijn overleden echtgenote Lucenia het hof, een traditie in die tijd. Zij was toen 58 jaar. Hierop keerde Deere terug naar Moline met Lucenia als zijn nieuwe echtgenote. In 1968, hij bezit dan reeds vele boerderijen, koopt Deere een huis in Santa Barbara, Californie, om er samen met zijn nieuwe echtgenote de winters door te brengen.

Een uit bloemen gesierde ploeg
Een jaar later, in 1869, was de productie in zijn bedrijf gestegen tot 41000 ploegen, eggen en cultivators per jaar.
In die tijd bestond reeds een vaste telefonieverbinding tussen de grote steden, die ook steeds dichter bij elkaar kwamen te liggen door de ontwikkeling van een uitgestrekt en betrouwbaar spoorwegennetwerk. De toenemende transportmogelijkheden maakten dat de firma zich niet meer alleen toespitste op de lokale markt, maar zich meer en meer nationaal ging profileren. Er werden verschillende nevenbedrijven, de zogenaamde “Branch Houses”, opgericht om hun producten aan de man te brengen. De eerste werd opgericht in Kansas City met als partner Alvah Mansur, een zakenman uit St. Louis. Later volgden gelijkaardige initiatieven in Minneapolis, Omaha, St. Louis en San Francisco. Deze bedrijven waren semi-autonoom. Dit hield in dat zij naast de productie van eigen werktuigen, niet alleen de werktuigen van “Deere& Company” maar ook deze van concurrerende bedrijven konden verkopen. Zo ontwikkelde “Deere & Mansur” een eigen zaaimachine.
In 1880 had “Deere & Company” een enorm aanbod van ploegen, cultivators, zaaimachines, eggen en paardenkarren, elk met een eigen aantal varianten, waaronder de rijdende en de wandelende ploeg.
Op 17 mei 1886 stierf John Deere op tweeëntachtig jarige leeftijd thuis in Moline. Zijn begrafenis werd bijgewoond door 3000 mensen. Een ploeg gemaakt uit bloemen sierde zijn kist. John Deere werd In Moline begraven op het Riverside kerkhof, naast zijn overleden echtgenote Demarius Lamb.
Hoewel John Deere belangrijke patenten vestigde, zal hij zeker niet herinnerd worden als een uitvinder of financieel genie, noch als een diplomatiek leider. Hij was een man gekend om zijn grote zelfopoffering en de verpersoonlijking van de integriteit van de firma die kwaliteit hoog in haar vaandel droeg.

Bron : Lieven De Croo en Raf  Janssens met medewerking van Dhr. Guido Van Wassenhove (Cofabel)