’S morgens vroeg voor dag en dauw kwam menig volk naar de OTL terreinen om deel te nemen aan onze jaarlijkse busreis. Een autobus van 50 personen is dan ook geen probleem om deze vol te krijgen. Daar het nu op een zaterdag was hadden we weer eens een  ander publiek dan normaal uiteraard onze vaste reizigers waren zeker van de partij.

Iedereen nam plaats en de rit kon beginnen richting Luxemburg naar een museum in opbouw. Deze persoon heeft in de loop der jaren reeds vele tractoren verzameld en het was nu tijd om ze in een museum te plaatsen. Een nieuw gebouw met  een beneden en bovenverdieping dat zelfs uitgerust is met een lift zal dienst doen om de oude dag van vele machines te slijten. Bij aankomst zagen we wel dat er nog heel wat werk aan de winkel was voor dit museum echt in gebruik genomen wordt. Toch waren er enkel mooie verzamelstukken aanwezig die dit bezoek de moeite waard maakten,o.a. een waterlooboy ,een stoommachine, een trekker met houtvergasser ,mb track, zelf een zeldzame Same Buffalo met V6 diesel motor ,een mogul, massey haris en noem maar op. De eerste stress van onze reizigers was eraf,maar wat had het volgende bezoek in petto.
Aangezien ons zeer druk schema hadden we geen tijd te verliezen en vertrokken we richting Vaux sur sure naar Frans Belche .Frans een echte David Brown verzamelaar in hart en nieren had toch al wat verzameld ,kortom genoeg om een eigen privé museum op et richten. De ontvangst was fantastisch,bubbels,bier,water,fruitsap,alles was aanwezig,zelfs borrelnootjes met chips. Geen moeite werd gespaard om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Daar het die dag wat kouder was  had men zelfs een houtvuur aangestoken. Een deel van de tractoren werd buiten ten toon gesteld omdat het binnen eivol zat. Voor de echte David Brown fans was dit de hemel op aarde. Hoe Frans aan al die tractoren komt is eenvoudig uit te leggen,de man op zich heeft nog een mechanisatiebedrijf van landbouwmachines en telkens hij een nieuwe trekker verkocht heeft hij de oude overgenomen en bijgehouden. Na enige tijd is hij die gaan restaureren. Met als gevolg een heel mooie en presentabele collectie. Verder trok de Aston Martin die op de oprit geparkeerd stond ook onze aandacht, een mooie snelle bollide die blijkbaar zijn roets in dezelfde familie van David Brown  liggen. Daar het met een nieuw model nog niet volstond,had hij ook nog een oude staan,ik vermoed jaren ’70. Prachtig exemplaar trouwens. Onze honger was nog niet gestild,want…. er was meer .Een beetje verderop in de straat staat nog een schuur vol met jawel David Browns, deze konden we natuurlijk niet voorbij rijden.
Na dit vlugge bezoek was het al zeer snel (te snel) tijd om ons middagmaal te nuttigen. Een restaurant een beetje verderop maakte voor ons een heel lekkere maaltijd, namelijk steak met frietjes (smaakt altijd).Frans met zijn vrouw vergezelden ons aan tafel. Alles was tot in de puntjes voorbereid en bediening ging vlot. Dat was ook nodig want de kok tikt verder en er was nog heel wat  te beleven.
Op naar Zèler Jean Bernard ook in Vaux sur Sure een fervent Guldner verzamelaar. Ook daar was de ontvangst uitermate goed,deze man had een eigen Guldner verzameling en heeft ze ten toon gesteld in een gebouw dat voor niks anders gebruikt werd. Zijn mooiste verzamelstuk vond ik toch wel de originele guldnerkoets in showroomstaat. Een prachtig stuk,ook trekkers ten tijde van de oorlog waren aanwezig,een kleine en grote heftruck,zelfs een soort gemobiliseerde stootkar was aanwezig. Een beetje jammerlijk maar de tijd stond alweer niet aan onze zijde en waren we verplicht alweer snel een einde te maken  aan ons bezoek.
Dan maar op weg naar de laatste verzamelaars, de gebroeders Thiry verzamelaars van David Brown, fiat, MAN,enz…Ook daar was weerom de ontvangst super,het als het ware men er al lange tijd naar uitkeek om eens volk over de vloer te krijgen. David Brown was ook hier heer en meester. Deze gebroeders verzamelen voor hun hobby tractoren,en aangezien ze ook nog wat werk hebben op de boerderij kunnen ze deze nog inzetten voor bepaalde werkzaamheden. Een mooie collectie stond daar terug samen. Een goed pintje bier of glas schuimwijn maakte de franse taal bij sommigen al wat beter verstaanbaar als begrijpt wat ik bedoel.
Na dit korte maar interessant bezoek was het tijd voor de laatste stophalte, namelijk het agri musee te Bouillon. We werden daar ondergedompeld in het verleden van de landbouw door middel van een bezoek aan het museum met drie verdiepingen. Daar werd ons duidelijk gemaakt dat de landbouw vroeger een heel intensief beroep was ,zeker in de streken rond Wallonië. De mensen werkten toen om te kunnen overleven nu werkt men om te leven,wat door sommigen wel eens vergeten word. Maar door de opkomst van tractoren en machines werd het werk verlicht,maar daardoor verdween langzaamaan ook het sociale leven dat men had. Iedereen ging meer op zichzelf leven ,terwijl men vroeger elkaar nodig had om het werk gedaan te krijgen.  Een mooie uiteenzetting over het boerenleven in en rond de Ardennen.
Na dit 1en een kwart durende bezoek was het tijd om te gaan aperitieven. We werden opgehaald door de plaatselijke machinist om met het dorpstreintje af te zakken naar de wijnkelder van het restaurant  Auberge de la Ferme.Bij aankomst wachtte ons een warm onthaal en een overdaad van warme hapjes en wijn .Zeer lekker en aangezien ons middagmaal al een tijdje verorbert was kwam dit goed van pas. Na menig glas te hebben gedronken werd het stilaan tijd om te vertrekken naar het restaurant van Auberge de la Ferme ,weerom met het treintje naar boven. Daar aangekomen stond het spitvarken al te draaien boven het houtvuur. Nu had iedereen tijd om eens rustig aan tafel te zitten en de dag te reconstrueren. Zoveel gezien op zo’n korte tijd dan moet je even denken wat er eigenlijk allemaal te beleven viel. Terwijl sommigen zich lieten verleiden om het streekbier Rocheaut te proeven, kwam de kok binnen met het inmiddels gare spitvarken. Een typisch ardeens gerecht ,hesp met een goede mosterdsaus ,aardappelpuree,boontjes en worteltjes liet iedereen zich wel smaken. Het was zo lekker dat sommigen vergeten waren dat er nog een dessertje kwam. Wat er allemaal inzat weet ik niet precies,ik ben dan ook geen kok maar tractorverzamelaar,maar in ieder geval zat er ijscrème in en chocolade. Voor mij al een goede combinatie,waarbij velen onder ons het eens zullen zijn. Na al dit lekkers was het tijd om onze terugreis in te zetten naar Lochristi.
Om geen tijd te verliezen zijn we in één ruk naar huis gekomen,en ik denk dat velen daar geen bezwaar tegen zullen gehad hebben want op de terugreis was het zeer stil in de bus. Allen voldaan van een mooie ,plezante en zeer drukke dag. Ik denk dat je aan de  vermoeide  reizigers  kan afleiden dat iedereen wel tevreden was en het bestuur van OTL zijn best gedaan heeft om een er een onvergetelijke dag van te maken. Wij kijken alvast uit naar de reis voor volgend jaar.
Uw reporter ter plaatse
Danny Steels