Geert was de vader van Delphine (vriendin van Jan Van Den Eeckhout) Charlotte en Emilie die regelmatig als hulp aantraden op onze evenenmenten.
Geert was een huisvriend van jongsaf aan waarbij we dikwijls terecht konden voor het gebruik van een Cat schranklader bij veilingen en Historische Dagen. 
Hij was ook een regelmatige bezoeker in de schuur met zijn gezin.
Wij wensen zijn echtgenote Hilde en de kinderen veel sterkte.

Ode aan Geert 
Met veel pijn in het hart dienen we afscheid te nemen van Geert,
heel onverwacht trok je deur dicht achter je bestaan en keerde niet terug.

Van kleinsaf zat de machinemicrobe in je lichaam en Geest. Meester Venne van Beervelde heeft het dikwijls gezegd, Geert Creêlle ge zit weeral mee Uw gedachten niet bij de les maar bij de tractoren, waar we soms nog om moesten lachen als we Meester Venne tegenkwamen en hij het telkens vertelde.

Je had inderdaad liever met de tractor te rijden dan je les te leren.
Je was 13 jaar toen je samen met Patrick Dhooge met de Fiat en de Aalton bij ons kwam en mijn vader vroeg , Geert zijde gij oud genoeg om met de tractor te rijden waarop Geert antwoorde: Maurice we zijn samen 28 jaar, dus zal wel lukken, Patrick doet de versnellingen en ik het stuur.

Toen je Hilde  leerde kennen  was er de periode van Stro en Luzerne te persen in Frankrijk, Weken was je op tour in Frankrijk waar je je volledig kon uitleven op de grote percelen met de Freeman grootpakken pers.  Hilde reed soms mee met je ouders voor bevoorrading van brandstof en soms eten en kleren, waarna na bepaalde periode Hilde toch alleen de rit riskeerde naar Frankrijk om haar Geert te gaan bezoeken, GPS was er nog niet en kaart lezen was ook niet erg haar grote ding. Toch had Hilde telkens ze meereed met Francois alle nodige verkeers pijlen genoteerd waarbij ze zonder stoten toch bij haar Geert geraakte. Velen zouden het niet doen, maar Hildeken  zag mij graag zei je, en terecht.  In goede en minder goede tijden ben je dit laatste steeds blijven herhalen.

Net als je vader Francois was je aangetrokken door Mega machines van jullie favoriete merken, Claas en Cat en nadien Case en Krone.
Samen met Uw broer Luc hebben jullie het Loonwerk en grondverzet opgebouwd en uitgebaat.

Ieder afgegane landbouwbeurs of Opendeurdag in Binnen- en Buitenland bracht U op nieuwe ideeën om het toch maar steeds beter en groter te doen
en als eerste met iets nieuws naar buiten te komen.
Sommige dingen slaagden, anderen werden aan de kant geplaatst maar je bleef toch een pionier in de aankoop van machines.

Met hartzeer werd het Loonwerk stop gezet waarbij toch enige tijd het aan je knaagde als je in de oogst tijd een Hakselaar of Combine zag rijden.

Doch de aanpak van CLG-Trans terug samen met je broer Luc, je vrouw Hilde, Alex , Gert en het personeel gaf je terug moed en verzachte de herinnering aan het Loonwerk. Alhoewel je laatste jaar toch nog sprak om nog eens te dorsen of stro te gaan persen in Frankrijk.

Je was een icoon en/of een symbool in je eigen gecreëerde wereld, enthousiast en soms iets te uitbundig, maar zo was je. Je fierheid op het bedrijf en de machines kon je niet wegsteken, net zoals je fier was op je hele gezin, alhoewel het soms moeilijk was om het hen zelf te zeggen, maar je was er fier op.
Dat merkte ik wanneer je sprak dat je dochters met CLG zeer begaan waren waar onder andere Charlotte de pionier was om je  in je voetstappen te volgen.
Je hoopte dat ze alle 3 zouden overeenkomen en misschien samen de zaak konden runnen, Zou een droom van je geweest zijn; zo vertelde je het me.  

Doch het laatste jaar en  maanden  waren zwaar voor U waarbij de gezondheid en het mentale begon af te brokkelen zonder dat we het echt merkten.

Jammer, heel jammer Geert. Je had nochtans zo veel zorg toen ik enkele weken geleden in het ziekenhuis lag, je na het horen van het ongeval mijn moeder ging opzoeken  en mijn zus belde om toch te weten hoe het met me ging en de verhalen niet zo ernstig waren zoals ze verteld werden. Je klaarde op toen je me bezocht de Zondagmorgen in het Ziekenhuis en zag dat alles met me goed  ging. Ook bij me thuis was je bij die paar bezoeken nog enthousiast van mijn toestand.
Wie had toen gedacht dat het met U niet zo goed ging.

We kenden mekaar door dik en dun, je klaagde soms wel over Uw gezondheid en de aftakeling van Uw spieren, helaas zat het dieper maar gaf je geen teken waarbij we ongerust dienden te worden. Ik kan hier nog pagina’s neer pennen Geert, helaas zijn we je kwijt. Net zoals Staf die je ook goed kende, moet ik terug een goede vriend afgeven .

Het afscheid is definitief maar de herinnering is onuitwisbaar.
Het gaat je goed Geert.

Tekst : Raf Janssens
Beeld : Raf Janssens en Geert Herman/Nieuwsblad Lochristi